Annouk (*) en haar partner Geert (*) ontmoetten mekaar 4 jaar geleden via een gemeenschappelijke vriendin, die maar wat graag koppelaarster speelde . Met succes. De vonk sloeg meteen over tussen Annouk en Geert.
Hij was op dat moment 47 en vader van 2 stoere tienerzonen uit een vorige relatie.
Zij was 41 en kinderloos. Dat was niet hoe ze haar leven had gepland maar wel hoe het was gelopen, onder meer omdat liefdesrelaties nooit bleven duren.
Maar met Geert was daar dan toch plots haar prins op het witte paard! De toekomstige vader van haar kinderen…
Fast forward…
Als ik Annouk (Geert is er niet bij) ontmoet in ons online gratis matchgesprek zijn Geert en zij intussen 3 niet gelukte IVF- behandelingen verder. Ze verloren ook een kindje na 11 weken zwangerschap. Hartverscheurend was dat.
Enkele weken geleden hebben ze in het fertiliteitscentrum de ‘eiceldonatie- speech’ te horen gekregen “De kans dat het nog lukt met eigen eicellen is bijzonder klein…we denken dat het beter is dat…”
Annouk gooit het er in ons matchgesprek allemaal uit. Ze praat snel en geëmotioneerd:
“Mijn partner maakt het mij zo moeilijk!
Ik heb het gevoel dat hij het eigenlijk niet meer echt wil. Een kind. Nu nog. En op deze manier.
Een kind via eiceldonatie vindt hij in feite maar een schimmig en complex idee.
Hij voelt zich onderhand ook wel te oud worden voor een kind.
Hij zegt dat hij het nog wel wil doen: voor mij… Hij wil me dus wel volgen, maar de beslissing legt hij volledig bij mij. Dat voelt echt niet goed. Denk er maar eens heel grondig over na of je dit wel echt wil zo, zegt hij me dan. Pffff.
In gesprek met het fertiliteitscentrum, houdt hij zich eerder afzijdig. En het lukt nog amper om er thuis samen over te praten, zo veel spanning hangt er in de lucht.
Intussen ben ik er zelf al veel mee bezig geweest, veel over gelezen ook. Hij niet. Zo komen we niet verder.
Ik dénk dat ik dit echt nog wel wil, maar ik weet het niet zeker. En wat ik ook beslis, hij blijft tussen mij en mijn beslissing staan.
Heb ik dit wel te willen? Mag ik van hem vragen dat hij me volgt in deze?
…”
Herken jij dit ook…
Jij ben de trekker van deze kinderwens.
Jij initieert. Jij regelt.
Jij voelt je verantwoordelijk voor de beslissing die voorligt.
Jij draagt het allemaal en … het weegt loooooodzwaar.
Het beslissingsproces hapert, vertraagt.
De spanning in jullie relatie bouwt zich op.
En hoe zal dat later zijn als er inderdaad een kind komt via deze weg? Ach, je partner zal wel 180° draaien eens het zover is, toch, of niet?
Annouk vraagt mij: “Hoe kan jij mij hier bij helpen, Viki?
Zodat we geen kostbare tijd blijven verliezen met het doorhakken van een knoop, richting ja of nee.
Zodat mijn relatie met Geert overeind blijft.
Zodat ons eventuele toekomstige kind later voor 200% voelt dat het twéé ouders heeft die volledig achter zijn/ haar bestaan staan.”
Ik vertel Annouk dat ik deze struggle best vaak hoor van (potentiële) klanten. In praktijk zie ik dan 3 manieren waarop mijn programma doorlopen wordt:
1. Jij en je partner doorlopen samen het volledige coachingprogramma. Jullie doen samen de sessies en gaan beiden tussendoor aan de slag met de inspiratiesheets.
Uit ervaring weet ik dat dit heel verhelderend werkt. Een neutrale derde maakt dat jullie evenwichtig en actief gaan kijken en luisteren naar mekaars visie en emoties. Dat deblokkeert!
Samen de familie- opstelling doen in de eerste sessie, kan ook al meteen voor een doorbraak zorgen.
“Ik heb jou alles bijeen nog nooit zo veel horen zeggen hierover dan in dit 1,5 uur alleen. ”, zei Esther (*) tegen haar partner op het einde van de eerste sessie, “wat een opluchting is dit..”
2. Jij doet het coachingprogramma voornamelijk alleen, maar je partner volgt wel op de achtergrond: je praat met je partner over wat er gebeurt en beweegt en/of je partner is toch aanwezig bij bv. 1 sessie en/of jullie gaan beiden tussen de sessies met de inspiratiesheets aan de slag.
Ook dit zet zonder twijfel het één en ander in gang.
“We hebben allebei de inspiratiesheet ‘Je kinderwens: een verzameling van wensen’ ingevuld en hebben nadien mekaars uitkomst overlopen.”, vertelde Lien (*), “toen werd er ineens al veel duidelijk waarom we hier zo verschillend instaan.”
3. Jij volgt het coachingprogramma alleen, zonder inbreng van je partner.
In deze variant is het natuurlijk niet mogelijk om iets te doen bewegen langs de kant van je partner.
We kunnen wel beweging initiëren via jou. Zo kan het interessant zijn om te bekijken in hoeverre deze situatie deel uitmaakt van een patroon, hoe dat patroon is ontstaan, en hoe je het kan doorbreken. Hoe typisch ‘jij’ is het bijvoorbeeld dat jij de volle verantwoordelijkheid op jou neemt, zelfs voor zaken die niet (uitsluitend) jouw verantwoordelijkheid zijn? Waar deed/ doe je dat nog? Hoe is dat? Wat maakt dat je dat laat gebeuren?…
“Wat ik leerde in dit programma, gaat over veel meer dan mijn verlangen naar een kind. Ik ontdekte dingen over mezelf, die mijn leven nu al veranderden.”, vertelde Sophie (*).
It’s all up to you hoe jullie het aanpakken. Jullie zijn volwassen mensen. 😉 Alleszins zijn jullie beiden heel welkom!
Je partner kan zonder meerkost (volledig of gedeeltelijk) het programma meevolgen, ik reken dit niet aan als partnergesprekken. Dat is een bonus die sowieso bij het programma hoort.
(*) fictieve namen om privacy redenen, de betrokkenen vonden het ok dat ik hun verhaal hier deelde, zij het anoniem
Wil jij ook graag zo’n gratis matchgesprek?
Beantwoord snel de 7 intakevragen, ik bekijk of mijn 1:1 coachingprogramma interessant voor jou zou kunnen zijn en neem sowieso binnen de 2 werkdagen contact met jou op.
Tot binnenkort?
Oh ja, je partner (als je die heb) is natuurlijk ook al welkom in het matchgesprek. 😉
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
