Augustus ’22. Een zonnige, warme (tikkeltje bloedhete eigenlijk) dag op Kreta. Een zandstrandje aan een azuurblauw baaitje. Een knalgele strandstoel.
Het enthousiasme waarmee mijn kinderen de zee in rennen, doet mij het beste vermoeden: ME- time! (hihi)
Ik nestel mij meteen in mijn gele stoel (ik haat plakkerig zand aan mijn voeten).Smartphone en oortjes in de aanslag. Want ik heb een strak plan (kwestie van geen schaarse me- time te verspillen): nieuwe podcasts- op voorhand zorgvuldig opgezocht en geselecteerd- luisteren! Over, jawel, kinderwens, via donor. Het moest maar zo damned boeiend niet zijn.
Ik luister een lange aflevering van een podcast, waarin volwassen kinderen via donor andere ‘lotgenoten’ interviewen. Ze spuien kritiek op wetgevers, artsen, donoren én ouders. Harde taal. Over het gebrek aan openheid, transparantie, informatie en wat dat met hun- en hun latere nageslacht- doet. De voorbije dagen heb ik ook net een recent boek gelezen met soortgelijke getuigenissen van volwassen kinderen via donor. Ook best heftig.
Op het einde van de podcast tuur ik voor de zoveelste keer de zee in (ja, ik ben best een bezorgde moeder) en stel tevreden vast dat de jongens het daar nog altijd niet beu zijn. More me- time! More podcasts! Yessss.
Ik kies deze keer een podcast waarin een wensmama aan het woord komt. Beetje afwisseling kan geen kwaad, toch. Maar het contrast met de vorige podcast is zo groot, dat ik er bijna van mijn gele stoel van val. Overspoeld door een diep en romantiserend verlangen naar een kind, vertelt ze hoe mooi het is dat ze via donoren toch nog een kind zou kunnen krijgen, hoe blij ze is dat een lieve vrouw geheel altruïstisch eitjes cadeau geeft, hoe vriendelijk en professioneel ze zijn daar in de kliniek in een zuiders land, hoe gelukkig het kindje haar gaat maken, dat die gedoneerde cellen toch maar een bouwsteentje zijn, dat ze het voor de rest natuurlijk gewoon zal vertellen aan haar kind waardoor het allemaal in orde zal komen, en nee, dat ze er dus geen problemen meer mee heeft, alhoewel het in het begin natuurlijk wel een ‘béétje’ wennen was aan het idee…
Op het einde van deze podcast gooi ik mijn smartphone en oortjes in mijn rugzak, die intussen staat de gloeien in het zand. Ik zet de leuning van mijn gele stoel verder achteruit, sluit mijn ogen en voel de warmte van de zon op mijn gezicht. Ik moet effe bekomen van die 2 podcasts, als ik eerlijk ben. Ik mijmer of de wensmama van podcast nr. 2 wel eens naar de rake woorden en terechte bekommernissen uit podcast nr. 1 geluisterd zou hebben. En omgekeerd of de hosts van podcast nr. 1 zich kunnen inleven in het verscheurend verlangen, de allesoverheersende kinderwens van de wensmama uit podcast nr. 2, die haar toekomstige kind het allerbeste leven wil geven. Pfffff, ik krijg het er nog heter van dan het al is.
Terwijl ik daar zo een tijd lig (met hoog risico op verbranden trouwens), daagt het mij plots: hoe geneigd we met zijn allen zijn om donorconceptie zwart- wit te bekijken.
Iédereen heeft een standpunt over donorconceptie. En verkondigt dat vaak ook.
Wensouders. Ouders. Kinderen via donor. Donoren. Artsen. Psychologen/ therapeuten. Politiekers… En de rest van de wereld.
Die standpunten zijn uiteenlopend en bijna altijd… weinig genuanceerd.
Doorheen die uiteenlopende en ongenuanceerde standpunten valt mij één ding op:
men kijkt telkens alleen vanuit zijn eigen positie naar het verhaal.
En vanuit de eigen positie klopt dat standpunt als een bus.
Maar vanuit het standpunt van een andere ‘partij’ niet.
De waarheid over donorconceptie… bestaat niet.
Er zijn heel veel waarheden.
De hamvraag is: wat is JOUW waarheid?
Laat die waarheid pas ontstaan door te laveren langs verschillende perspectieven en belangen in het verhaal. Door ernaar te kijken vanuit verschillende posities (jezelf, je toekomstig kind via donor(en), je eventuele andere kinderen, je eventuele partner en relatie). En door diep te graven in je eigen verlangens én angsten.
Ik help je graag bij die complexe maar levensbelangrijke zoektocht naar jouw waarheid in mijn 1:1 coachingprogramma.
Ik ben 7 intakevragen van je verwijderd! Elke week nodig ik op basis daarvan heel graag 2 dames (inclusief partner eventueel) uit voor een gratis matchgesprek.
PS: Na ongeveer 1,5 uur (ik ben intussen inderdaad verbrand, ondanks factor 50) rennen 2 jongens- met nog altijd even veel energie (onuitputtelijk blijkbaar…) uit de zee: “Wat gaan we nu doooooeeeeen, mama?” Mijn smartphone, oortjes en podcastlijstje blijven de rest van de dag diep in mijn rugzak zitten. Ik vind het niet erg.
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
