Je queeste voor een kind
Een onvervulde (volgende) kinderwens na je veertigste? Daar heb jij als professioneel succesvolle vrouw (ondernemer/ leidinggevende/medisch of juridisch beroep/ politicus of topambtenaar/ expat/ academicus/…) niét voor gekozen. In tegenstelling tot wat anderen vaak denken.
Het leven- inclusief je carrière en misschien het gebrek aan een partner- heeft dat zo bepaald; het is een harde nonchoice.
Momenteel sta je op een kantelpunt in je leven. Je blikt terug en kijkt vooruit: Is dit het leven zoals jij het wil? Is dit wie jij wil zijn? Je voelt ’t verlangen nu écht branden: je wil (opnieuw) moeder worden, als single of deel van een koppel.
Maar dat staat haaks op de harde realiteit:
je eicelvoorraad slinkt en/of
je hebt al meerdere niet gelukte fertiliteitsbehandelingen/zwangerschapsverliezen achter de rug
misschien heb je ook geen partner of wil je partner geen kind
eiceldonatie of/ en spermadonatie komt mogelijk in het vizier, een baby lijkt een enorme emotionele en praktische uitdaging te worden
Het neemt je alsmaar meer in beslag. Het ondergraaft stilaan je geluksgevoel, maar ook je zelfvertrouwen, je ambities, de flow in je leven.
Onderzoek wijst uit dat hoe succesvoller je bent als vrouw, hoe groter de kans is dat je geen kind- en mogelijk ook geen partner- hebt tegen de tijd dat je midlife bent (!)
Ga jij toch nog voor die laatste- kans- baby(‘s)?
Je hartsverlangen versus je ratio
Jij bent sterk met je hoofd, je kan goed denken en analyseren. Lichtzinnige beslissingen zijn niks voor jou.
Nu bots je op dit zielsverlangen naar een kind. Je hoofd zegt dat je dit beter niet doet, maar je hart bloedt als je dit pad niet zou verkennen.
Je merkt dat je met je hoofd deze beslissing niet kan maken. Maar naar je hart luisteren? Dat voelt bijna onnatuurlijk, je hoofd heeft je immers zo ver gebracht.
Maar wordt je toekomstige kind dan wel gelukkig?
Je gunt jezelf een vervuld leven, je hunkert daarbij naar een kind. Maar natuurlijk wil je ook dat je toekomstige kind zich helemaal gelukkig en stevig geworteld voelt.
Dat is een loodzware verantwoordelijkheid die op je schouders rust. De kritische, analytische denker in jou stelt zich tig vragen:
Ga ik niet te ver? Ben ik niet egoïstisch? Gaat mijn kind mij later iets kwalijk nemen? Hoe krijg ik dit ooit uitgelegd aan mijn kind?…
Het voelt als een bangelijke sprong in het diepe.
Jouw tijd en energie zijn goud waard
Uren lang scrollen door Google en sociale media, op zoek naar informatie en ervaringen? Advies vragen aan onbekende wensmama’s in Facebookgroepen?
Eerlijk, je voelt er niks voor. Weinig tijdsefficiënt– je hebt het druk genoeg- en niet resultaatgericht.
Wat jij wil, is een expert die met je meeloopt, je ontzorgt en je kostbare tijd en energie oplevert. Daarmee zou het een pak lichter voelen.
Goed nieuws, binnenkort kan jij zo iemand aan je zijde hebben.
Ontdek het 1:1 coachingprogramma
Ik ben er nu van overtuigd dat eiceldonatie niet de meest conventionele weg is, maar wel mijn weg.
Bij aanvang van het programma, draaide ik in denkcirkeltjes. Ik wilde nog zo graag een tweede kind, maar zag ik IVF met eiceldonatie zitten? De ene dag was het een ‘ja’, de volgende dag weer een ‘nee’.
Intussen zie en voel ik alles veel helderder. Ik ben er nu van overtuigd dat eiceldonatie niet de meest conventionele weg is, maar wel mijn weg. Dit heb ik te danken aan een aantal sterke en cruciale oefeningen, zoals de visualisatie die een grote omslag teweeg bracht.
Maar wat ik leerde in dit programma, gaat over veel meer dan mijn verlangen naar een tweede kind. Ik ontdekte dingen over mezelf, die mijn leven nu al veranderden. Van nu af aan, neem ik altijd verantwoordelijkheid voor mezelf in de eerste plaats in plaats van voor anderen. Ik ben heel dankbaar voor die inzichten en veranderingen.
Sophie* (49, fictieve naam om privacy redenen)