Ik ben Femke en geboren in 1981. Ik hou van verse lakens op bed, een ijsje kiezen in een ijssalon, rommelmarktjes, boeken en boekenwinkels en alles wat vers gebakken uit de oven komt. Ik hou niet van pretentie en oordeelzuchtige mensen en geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Ik schrijf over mijn weg om als alleenstaande mama te worden.
Dit is het 4de deel van mijn gastblog.
Deel 4: Quarentaine.
Twee dagen voor mijn afspraak bij mijn gynaecologe belde het fertiliteitscentrum mij op met de mededeling dat alle afspraken werden geannuleerd. Niet dringende consultaties en ingrepen werden uitgesteld. Begrijpelijk maar hartverscheurend. Met ziekenhuizen die alle capaciteit nodig hadden om corona patiënten op te vangen, moesten andere zaken wijken.
Het feit dat mijn afspraak bij de gynaecologe werd afgezegd hakte er zwaar in. Er was geen vooruitzicht, geen datum waarop het weer zou kunnen, geen datum om naar uit te kijken want hoe erg het virus hier zou huishouden was niet te voorspellen. Het was voor iedereen afwachten.
De quarantaine drukte me bijzonder hard met mijn neus op het feit dat ik geen partner of kinderen heb. Je moest thuis blijven. In je bubbel van je gezin. En voor alleenstaanden was dat een bubbel van één. Jezelf. Je uppie. In je eentje.
Ik had het heel erg lastig. Moest geregeld huilen. En voor het eerst in mijn leven voelde ik me eenzaam. Ik kon niet bij mijn grootvader binnenlopen om mee te gaan eten. Niet bij mijn moeder langsgaan voor een babbeltje. De kleine zus kwam voorlopig niet meer logeren. Niet met een vriendin afspreken om te koffiekletsen. Mijn vrienden, die kon ik alleen nog zien door hen te videobellen.
Met z’n allen hebben we toen wel beseft denk ik hoe belangrijk menselijk contact is. Hoe belangrijk het is om te kunnen babbelen, lachen en mensen aan te kunnen raken. Je beseft zoiets pas als het wegvalt. We willen allemaal ergens bij horen. Geliefd en gewild zijn.
Ik ben beginnen wandelen. Dan kwam ik toch eens buiten. Ik bakte (cliché ik weet het) bananenbrood, keek tv of probeerde wat te lezen, sliep langer uit en begon thuis wat te rommelen in kasten waar door de jaren heen nooit echt in gerommeld was.
Maar ik worstelde. Met de tijdsdruk, want ik heb geen tijd meer te verliezen als ik nog een kindje wil. Dus elke verloren maand voelde als een straf. Met de isolatie. Die was naar mijn gevoel nu erger was dan als corona enkele jaren ervoor ons in z’n greep gekregen zou hebben. En omdat ik voor de medische kant van mijn traject op nieuws zat te wachten. Nieuws dat ik niet kreeg, omdat ik niet terecht kon bij mijn gynaecoloog.
Misschien is het nu ideaal om jullie kort te vertellen over mijn medisch traject. Ik had al jaren erg zware maandstonden. Erop terugkijkend had ik veel sneller naar de gynaecoloog moeten stappen om dit te laten nakijken. Het verdict? Myomen.
Myomen zijn (meestal goedaardige) gezwellen die zich in en rond de baarmoeder kunnen ontwikkelen. Dat kan in de buitenzijde van je baarmoederwand, in de baarmoederwand of zoals bij mij het geval was, uitpuilend in de baarmoederwand.
Door de myomen is de wand van je baarmoeder verstoord, eigenlijk groter in oppervlakte, waardoor er meer menstruatiebloed afzet op je baarmoederwand. Meer bloed. Meer pijn. Meer krampen. En dus dagen dat ik om het uur een nieuwe tampon nodig had in combinatie met maandverband om het doorlekken op te vangen.
Myomen kan je laten verwijderen door een myomectomie. De chirurg gaat dan (zoals in mijn geval bij uitpuilende myomen) via je vagina naar binnen en schraap als het ware de myomen uit je baarmoederwand weg.
Ik had in totaal 4 myomen die in twee operaties zijn weggehaald. Na de operaties ga je dan normaal gezien weer normale maandstonden hebben. Minder zwaar en minder klachten. En met het oog op zwanger worden is het verwijderen van myomen (zeker als ze uitpuilen in de baarmoederwand) ook belangrijk. Met myomen die in de weg zitten is het moeilijker om zwanger te geraken en je hebt ook meer kans op een miskraam.
De operatie zelf heeft natuurlijk wel z’n risico’s. Er wordt gemorreld in je baarmoeder. Dat kan schade nalaten in de vorm van littekenweefsel en verklevingen.
Die geannuleerde afspraak net voor het begin van de quarantaine? Die was dus om te kijken of de tweede operatie geslaagd was. Of ik mocht beginnen met inseminaties. Ik had die maanden dus geen enkel perspectief of het überhaupt allemaal in orde was met mijn baarmoeder.
Dus het was wachten op nieuws. Zou het goed zijn? Wat als het niet goed was? Dan moest ik terug onder het mes. Hoelang zou ik dan weer moeten wachten? Hoelang zou het duren eer ik dan mag starten? Wat als? Wat als? Wat als?
Ik was zenuwachtig. Voelde een immense tijdsdruk. Was boos en gefrustreerd. Op de wereld. Op dat ambetante virus. Op het nieuws. Op mensen die zich niet aan de maatregelen hielden. Want door hen zou het allemaal nog veel langer duren. Boos op de experts. Boos op de politici. Boos op mezelf. Omdat ik niet sneller mijn bots had gekregen in verband met die kinderwens. Boos omdat ik al 38 was.
Ik las in groepen op Facebook mee. Fertiliteit en dat verdomde virus? Veel mensen hadden net zoals ik erg zwaar.
Geen vooruitzichten. Geen nieuwe pogingen. Geen behandelingen. Alleen maar wachten en hopen.
Femke was één van de fantastische klanten die ik begeleidde in haar meest belangrijke levensbeslissing!
Wil jij dat ook graag? Zijn wij een match? Laat ons er samen over praten in een gratis matchgesprek!
Ja, ik wil graag een matchgesprek.
