Ik ben Femke en geboren in 1981. Ik hou van verse lakens op bed, een ijsje kiezen in een ijssalon, rommelmarktjes, boeken en boekenwinkels en alles wat vers gebakken uit de oven komt. Ik hou niet van pretentie en oordeelzuchtige mensen en geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Ik schrijf over mijn weg om als alleenstaande mama te worden.
Dit is het 3de deel van mijn gastblog.
Deel 3: Mijn fantastische vangnet als toekomstige solo mama.
Ik heb geluk. Met zowel mijn moeder, mijn vader als mijn broer heb ik een goede band. Ook met de wederhelften van mijn ouders kan ik goed babbelen. Ik heb nog een kleine zus die geboren werd toen ik dertig werd, een nakomertje, waardoor ik ook kan genieten van een kindje in de familie. Ze vind mij ‘de beste zus ooit’. Daar ben ik stiekem wel heel erg trots op. Ik heb een samengestelde familie. Geen perfecte familie. Maar wel mijn familie.
Na het gesprek met de psycholoog stond ik op springen. Ik had tenslotte nog met niemand gebabbeld over mijn plannen. Het moest eruit. Ik moest erover kunnen praten.
Mijn moeder was de eerste die ik op de hoogte stelde van mijn plannen. Ik begon simpel. Dat ik het moeilijk had. Met het feit dat er geen man in mijn leven was. En dat ik het moeilijk had omdat ik geen kinderen heb. Ze schrok. Dit had ze niet zien komen. Ik had me daar ook nooit over uitgesproken door mijn ‘het komt wel’ en ‘waar gaat de volgende reis naartoe’ levensstijl. Ik moest huilen terwijl ik het vertelde. Dat ik daar best een leeg gevoel aan overhield. Ze begreep me volledig.
Een kindje, dat is iets van jezelf, vertelde ze me. Ze begreep dat ik dat graag wilde in mijn leven. Ik vertelde haar dat ik de eerste stappen al had ondernomen om een alleenstaande mama te worden maar dat ik best ook nog wel twijfelde. Ze stelde me gerust. Ik stond er niet alleen voor. Ze zou helpen waar nodig en ze liet me voorzichtig weten dat ze het eigenlijk wel fijn zou vinden om toch nog oma te worden.
Bij mijn vader pakte ik het op dezelfde manier aan. Ik huil snel. Dat is één van mijn meest vervelende eigenschappen vind ik zelf. Dus al huilend vertelde ik hem hetzelfde. Hij schrok ook. Hij ging ervan uit dat ik eigenlijk gewoon geen kinderwens had. Ik vertelde hem dat ik het wel erg vond om het alleen te doen. Dat ik liever met iemand samen aan een kindje was begonnen.
‘Kijk,’ zei hij, ‘Ik begrijp dat je liever plan A wou. Maar in dit geval moet je je niet slecht voelen bij plan B. En als je echt nog graag mama wil worden, dan moet je niet teveel stilstaan bij plan A en maken dat je in Leuven staat voor plan B.’
“Bovendien,” voegde hij er nog aan toe, “Met ne vent in huis, is het ook altijd geen rozengeur en maneschijn.” Ik moest door mijn tranen heen lachen. Hij zei vervolgens hetzelfde als mijn moeder. Dat ik er niet alleen voor sta.
Mijn broer. Die is altijd nuchter, recht voor de raap en niet altijd even tactvol. Hij heeft zelf geen kinderen en heeft ook geen kinderwens. Hij houdt van rust en tijd voor zichzelf. Maar hij begreep me wel. “Dat is een oerinstinct.” zei hij, “Dat zit er bij ons ingebakken om ons te willen voortplanten.”
Zijn advies? Als ik het echt wil? Doen. Anders zou ik er misschien spijt van krijgen om het nu niet te proberen. Ouders die het met twee doen, doen het trouwens ook niet alleen voegde hij eraan toe. ‘It takes a village.’
Bij de vriendinnen kon ik mijn verhaal niet altijd afmaken. Toen ik hen begon te vertellen dat ik het moeilijk had en vertelde dat ik het erg vond geen mama te zijn, waren ze me voor en hoorde ik hen zeggen: “Heb je er al aan gedacht om het alleen te doen?” of “Je kan het tegenwoordig ook op je eentje hè”.
Mijn hart begon daar steeds van te gloeien. Voorzichtig vertelde ik hen dat ik de eerste stappen al had ondernomen. Ik kreeg zoveel begrip. Zoveel steun. Ze vonden het sterk en spannend. Ze begrepen mij perfect en moest ik iemand nodig hebben om mee te rijden naar Leuven, ik mocht hen altijd bellen.
Ik kan je niet vertellen hoe dankbaar ik ben voor alle steun die ik van iedereen krijg. Ik werd en word zelfs echt aangemoedigd. Als het stormt in mijn hoofd kan ik altijd wel bij iemand terecht. Er wordt vaak gezegd dat een vangnet belangrijk is. Zeker als alleenstaande mama.
Ik ben nog geen mama, ik moet eerst afwachten of moeder natuur nog een beetje wil meezitten, maar ik kan het beamen. Steun is belangrijk. Een luisterend oor hebben is belangrijk. Zelfs in de beginfases van het traject. Want tenslotte doen alleenstaande mama’s het zonder partner. En ook al moet je daarvoor sterk in je schoenen staan, niemand kan het alleen.
Niet iedereen in mijn omgeving weet van mijn plannen. Dat wil ik bewust zo houden. Omdat mensen, hoe goed bedoeld ook, ook altijd nieuwsgierig zijn. Dus ik heb het tegen genoeg mensen verteld om een stevig vangnet om me heen te creëren., zodat ik bij iemand terecht kan als ik het nodig heb.
Maar ook heel bewust niet tegen iedereen. Gewoon om mezelf te beschermen tegen vragen over hoever ik sta die ik soms misschien liever niet wil beantwoorden. Ik hou in mijn achterhoofd, dat er natuurlijk ook een grote kans is dat het me niet lukt om een kindje op de wereld te zetten. Dan wil ik dat liever rustig verwerken. Met de vertrouwenspersonen die op de hoogte zijn. Op mijn eigen tempo.
Een ander vangnet heb ik in de vorm van online steun. Ik heb via groepen op Facebook vrouwen leren kennen die reeds alleenstaande mama zijn. Of die net zoals ik bezig zijn met het proces ernaartoe. Dit soort steun vond ik tot nu toe al onbetaalbaar.
Want hoe goed je er ook met je familie en vriendinnen over kan praten, steun van lotgenoten is ontzettend waardevol. Je begrijpt elkaars twijfels, elkaars angsten en zij weten als geen ander hoe ik me soms voel en waardoor het soms zo moeilijk is. Ze geven raad, delen hun ervaringen en staan elkaar bij wanneer het even niet meer gaat. Als je een luisterend oor nodig hebt, ga je dat bij lotgenoten altijd vinden.
Mijn positief gevoel bij de psycholoog bleek juist. Hij belde mij op de afgesproken datum op. Maakte een kort grapje over gespannen wachten bij telefoon. En vertelde toen dat hij enkel positieve zaken uit ons gesprek had gehaald. Ik kreeg een goede aanbeveling. Groen licht. Ik mocht verder. Opgelucht en blij.
Familie en vrienden werden op de hoogte gesteld. Ik belde de kliniek voor een volgende afspraak. Op de agenda: bespreking opstart traject en bespreking van de medische kant.
Vooruitgang. Weer een stapje dichter.
En toen…
Covid – 19.
Femke was één van mijn fantastische klanten die ik begeleidde in haar beslissing om single mom te worden!
Wil jij dat ook? Laat ons mekaar dan snel spreken in een gratis matchgesprek!
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
