“Teken eens iets wat staat voor het kind waar je van droomt, jouw toekomstige kind. Het maakt niet uit wat, desnoods iets abstract. De tekening mag lelijk en mislukt zijn, als je het maar gewoon op het gevoel doet.” Ik schuif haar wat papier en een bakje met stiften en potloden toe.
Ze trekt verrast haar wenkbrauwen op en zucht eens diep. Maar toch gaat ze vrijwel onmiddellijk aan de slag.
Ze tekent een groot hart. Met rood en roos. Ze aarzelt, pakt dan een dikke zwarte stift en tekent er nog een vraagteken naast.
“Ik zie dit kind graag, ook al is het er nog niet. Maar er zijn nog zoveel vragen.”, licht ze snel toe. Ze hoeft het van mij niet uit te leggen, als het voor haar maar klopt, is het goed.
“Heeft dit kind al een naam naar jouw gevoel?”, vraag ik.
Ze grinnikt, maar moet er niet lang over te denken. “Finn”, zegt ze. Hij noemt Finn. Ze schrijft het gedecideerd onder het hart. In rode blokletters. FINN. Ze glimlacht bijna vertederd, zie ik.
“Leg het blad eens ergens op de grond neer en ga er maar eens op staan.”
Weer haar wenkbrauwen omhoog. Aarzelend legt ze het papier neer-in het midden van de kamer legt ze het- en zet er haar voeten stevig op.
“Nu ben jij even Finn. Je bent intussen al 11 jaar… Dag Finn. Hoe gaat het met jou?”
…
Zo start mijn gesprek met het toekomstige kind/ droomkind van Lieve (fictieve naam).
Ik vraag hem van alles. Over zijn ontstaansgeschiedenis, wie hem wat vertelde daarover en wanneer en hoe, over zijn ouder(s?), over de donor, over zijn familie, over wie welke plek heeft in zijn leven… hoe het voor hem is, wat hij er bij voelt…
Finn geeft antwoorden. Door de mond van Lieve.
“Wat zou je graag nog zeggen aan je mama? Wat moet ze zeker weten?”, vraag ik tenslotte aan Finn.
Hij zegt dat hij haar graag ziet, dat hij dankbaar is. En dan geeft hij nog een belangrijk advies mee aan zijn mama.
Lange stilte.
Ik zeg aan Lieve dat ze weer van het blad papier mag afkomen.
Ze is weer Lieve.
Ze kijkt wat beduusd, geraakt. Ze staart nog even naar het papier en raapt het op.
“Je hebt het vraaggesprek met Finn gehoord, wat vond je ervan Lieve? En wat voel je bij zijn advies?”
Ze vond het heel mooi. Het was verrassend hoe de antwoorden van Finn vlotjes uit haar mond kwamen. Het kwam gewoon. Vanuit haar gevoel. In haar onderbewuste kende ze de antwoorden al.
Verhelderend, vond ze het ook. Om vanuit de ogen van haar toekomstige kind naar haar dilemma’s te kijken. Om letterlijk in zijn huid te kruipen.
Als ze aan haar toekomstige kind dacht, dacht ze aan een baby ‘tje. Niet zo meteen aan een kind van 11 jaar.
En jij?
Vanuit welke perspectieven kijk jij zoal naar jouw dillema’s over je kinderwens?
Welk advies zou jouw toekomstige kind jou geven, denk je? Wat zou hij/ zij ervan vinden?
Wil je graag dat ik je help om anders naar het dilemma te kijken waar je zelf maar niet uit lijkt te raken?
Elke week heb ik ruimte voor 2 gratis online matchgesprekken. Meld je gerust aan!
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
