Ik ben Femke en geboren in 1981. Ik hou van verse lakens op bed, een ijsje kiezen in een ijssalon, rommelmarktjes, boeken en boekenwinkels en alles wat vers gebakken uit de oven komt. Ik hou niet van pretentie en oordeelzuchtige mensen en geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Ik schrijf over mijn weg om als alleenstaande mama te worden.
Dit is het 1ste deel van mijn gastblog.
Deel 1: Knal. Met mijn hoofd tegen de muur.
Ik heb een flink stuk van de wereld gezien. Een succesvolle zaak mee opgebouwd. Heb een leuk sociaal leven. Lieve familie en leuke vrienden. Ik heb veel gefeest en gevierd. Ik heb geleefd. Zalig geleefd zelfs. Maar ik heb geen partner en geen kinderen. Eigenlijk ben ik altijd nogal vrij zorgeloos geweest op dat vlak. Het zou allemaal wel komen. Het duurde gewoon wat langer bij mij dan bij de meesten, maar het zou wel komen.
Ik heb me daar nooit zorgen om gemaakt. Nooit het gevoel gehad dat ik de boot aan het missen was. Het feit dat ik geen man in mijn leven had, heeft me eigenlijk nooit echt doen nadenken over een kinderwens. Ik ben geen vrouw die al op jonge leeftijd de drang of het verlangen had om mama te worden. Geen tikkende klok.
Dat veranderde nogal plots. Op een dating app nu een klein jaar geleden was ik aan het babbelen met een man die ik echt leuk vond. Die op papier perfect bij mij paste. Avontuurlijk, een levensgenieter, iemand met passies en hobby’s, dezelfde muzieksmaak (we gingen elkaar zoeken op Graspop om samen een pintje te drinken) , lief en attent (in zijn berichtjes althans toch) en daarbovenop had hij nog een knappe snoet ook.
Hij stelde mij nogal plots de vraag: “Heb je een kinderwens?”.
Patat. Met de deur in huis vallen noemen ze dat. Ik heb hem voorzichtig geantwoord dat ik dat met de juiste man nog helemaal zag zitten. “Mooi.”, was zijn antwoord, “Met de juiste vrouw voor mij hetzelfde.”
Mama worden. Een gezinnetje van mezelf. Heel graag eigenlijk. Dus die avond ben ik gaan googlen. Hoeveel kans had ik eigenlijk nog op 38? 39? 40? Ik was me nog nooit zo bewust van mijn leeftijd. In mijn hoofd ben ik geen 38. Maar de geboortedatum op mijn paspoort liegt jammer genoeg niet.
Ik wist dat als je ouder wordt, het moeilijker wordt om zwanger te geraken. Maar de cijfers die ik die avond las lieten mij met mijn hoofd tegen de muur knallen. Zet je schrap. Hier komt het…
Een vrouw is op haar vruchtbaarst tussen haar 20 en haar 30 jaar. Op 35 is een kantelmoment. Dan wordt het al iets moeilijker. Om op ons 37 nog iets minder vruchtbaar te worden. Na ons 40ste levensjaar neemt onze vruchtbaarheid een dramatisch dipje. Zwanger worden is dan eerder een toevalstreffer en zelfs al word je zwanger, na 40 is de kans op een miskraam 1 op 2. Als de 43 op de teller staat, zijn bijna alle vrouwen onvruchtbaar. Onze eitjes zijn dan te oud en de kans op een voldragen zwangerschap is 1% per cyclus.
Ik werd erg zenuwachtig die avond. Ik moest nog gaan werken en maakte daar de ene fout na de andere.
Die cijfers en statistieken spookten door mijn hoofd. Ik ben te laat. Ik heb te lang gewacht. Ik ga nooit een mama worden. Dat besef kwam aan als een mokerslag.
Ik besef dat het raar is. Om nooit haast te hebben gehad om een gezin te starten en dan plots schrikken dat mijn kans misschien verkeken is. Ik heb me echt voor het hoofd geslagen. Was boos op mezelf. Hoe stom ben ik wel niet geweest? Waarom heb ik daar niet eerder bij stil gestaan? Hoe kon ik nu zo roekeloos met mijn tijd zijn omgesprongen? Waarom heb ik mezelf nooit de vraag gesteld of ik tevreden zou zijn met een kinderloos leven? Waarom heb ik die fameuze tikkende klok nooit gehoord? Of die eierstokken horen rammelen?
Al jaren kregen vrienden rondom mij hun kinderen. Zij waren aan hun gezin aan het werken terwijl ik mijn volgende reis aan het plannen was. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik stillaan maar eens moest opschieten.
Tot die bewuste avond. Die avond waarop zich plots een nest mieren in mijn maag nestelde om daar enkele weken te blijven zitten. Die avond waarop ik op mijn werk alles in het honderd liet lopen omdat ik nog aan het bekomen was van die mokerslag. Ik begrijp het nog steeds niet. Waarom ik niet sneller beseft heb dat de tijd je soms inhaalt.
Ik begon te tellen. Een stabiele relatie uitbouwen? Zelfs al ‘begin je er snel aan’, dan moet je daar toch minstens een jaar voor rekenen. Proberen om zwanger te geraken op 38/39/40? Doe er maar een jaar of anderhalf bij. En dan moet je hopen en geluk hebben dat het een succesvolle zwangerschap wordt. Want de kans op een miskraam of afwijkingen bij een foetus is een stuk hoger eind de dertig dan pakweg rond de dertig.
De geweldige match op Tinder? Die had het ondertussen laten afweten. Als hij het niet had laten doodbloeden, had ik dat wel gedaan. Ik was me er plots heel erg bewust van dat ik als vrouw geen tijd meer had. Terwijl hij als man, die dan ook nog eens 5 jaar jonger was, zich eigenlijk nog niet zo hoefde te haasten.
Maar ik bleef zitten met die buik vol mieren. Er was geen tijd meer. De tijd is op. Als ik een kind wil, mama wil worden, dan moet ik het nu gaan proberen. Misschien is het zelfs al te laat. Ik had geen honger. Werd zenuwachtig wakker, vocht gedurende de dag tegen de tranen die ik achter mijn ogen voelde prikken en ging dan onrustig weer slapen.
Twee weken heb ik een beetje op automatische piloot geleefd. Er zat een grijze, mistige wolk in mijn hoofd die af en toe uitgroeide tot een orkaan van klasse 5. Die tweede week ben ik op een ochtend opgestaan, was ik het beu om me slecht, zenuwachtig en verloren te voelen en heb ik het heft in eigen handen genomen. Ik ging achter mijn laptop zitten en heb een mailtje gestuurd naar een fertiliteitskliniek in Leuven.
Beste,
Graag wou ik informeren naar de mogelijkheden om alleenstaande moeder te worden.
Ik ben geboren op **/**/1981. Ik heb geen kinderen en geen partner.
Is het mogelijk om een afspraak te maken om de mogelijkheden en opties hiervoor te bespreken?
Met vriendelijke groet,
*********
Kort, zakelijk en bondig. Daarmee was de eerste stap gezet. Een dag later kreeg ik antwoord. Ik kon bij hen terecht voor een traject om als alleenstaande mama te worden. Een afspraak werd drie weken later ingepland. Ik voelde me een stuk beter. Opeens zag alles er een beetje rooskleuriger uit en de storm in mijn hoofd leek wat minder hevig. Een man kon ik altijd nog leren kennen. Voor een kind was het nu of nooit. Als het nu al niet te laat was…
Na drie weken stond ik met een klein hartje voor de deur van een kliniek in Leuven.
Een lieve, begripvolle gynaecologe overliep met mij hoe het traject zou verlopen. Medisch gezien begon ik niet met een schone lei (mijn medische achtergrond zal ik later nog wel vertellen), dus dat werd ook besproken.
Volgende stap? Gesprek met de psycholoog. Die afspraak werd twee weken later vastgelegd.
Ik ging met een luchtig gevoel weer naar buiten. Ik nam tenslotte mijn eigen toekomst in handen.
Kop op en vooruit.
Femke was één van de vele single wensmama’s die ik tot een doorbraak bracht in de complexe beslissing over hun kinderwens.
Wil jij dat ook graag? Laat ons mekaar dan ontmoeten in een online gratis matchcall!
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
