Het was onwezenlijk hoe de wereld veranderde in één enkel moment.
Het moment dat er een valluik onder mijn voeten werd weggetrokken en ik in een metersdiepe put viel.
Het moment waarop de gynaecoloog ons -bij de 12 weken echo- totaal onverwacht (een week tevoren hadden we nog een perfecte echo gehad) vertelde dat er geen hartslag meer was.
Op een paar seconden was het gebeurd. Weg dromen. Met één druk op de knop. Delete.
Na zoveel jaren fertiliteitsstrijd waren we terug zwanger geweest. De magische grens van de 12 weken hadden we op drie dagen na bereikt.
Na deze echo zouden we onze oudste vertellen dat hij grote broer zou worden. Ik had al 100 keer geoefend. En mij even veel keer zijn reactie erbij gefantaseerd.
Zo, zo veel hoop hadden we opgebouwd. De crash was ongelooflijk hard.
Er was geen greintje hoop meer over. Of toch… Ik hoopte dat het een vergissing was. Dat een seconde later zou blijken dat het foetusje gewoon even heel diep sliep.
Of dat ik zou wakker worden uit wat een nachtmerrie zou blijken te zijn. Ik had de laatste weken zoveel rare dromen gehad. Het waren de hormonen. Ja dat was het.
En als het dat allemaal niet was, dan kon ik misschien gewoon effe de klok terugdraaien. Voor één keer. Pleeaaaasssse.
Een dood kindje in mijn buik was het meest beangstigende en ondraaglijke dat ik ooit had meegemaakt. Want hoe dicht bij de dood kan je zijn.
Wat doe je met een dood kindje in je buik. Wat zeg je met een dood kindje in je buik. Wat eet je met een dood kindje in je buik. Ik wist het niet.
Dus huilde ik vooral emmers tranen. En deed ik verder wat ik altijd doe als ik depri ben. Ik ging doelloos shoppen in de Ikea . En ik at er deze keer op de koop toe drie hoorntjes met softijs. En ik lastte nog een paar huilbuien in. Op de toiletten van de Ikea.
Het is deze maand exact 10 jaar geleden dat ik met dit verlies rock bottom raakte.
Uit dit verlies kwam uiteindelijk een nieuw leven, onze jongste zoon, voort.
Maar toch heeft het ook voor altijd een imprint nagelaten. En zo hoort het ook, besef ik intussen.
Bij heel veel vrouwen die ik zie als kinderwenscoach speelt er ook een onderliggend zwangerschapsverlies.
Een natuurlijk verlies. Of een verlies waar ze zelf hebben moeten voor kiezen.
Een recent verlies. Of een verlies dat al heel wat jaren achter hen ligt, soms diep weggedrukt.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk is om- parallel aan het beslissingsproces rond je kinderwens- ook voluit te kijken naar je onderliggend verlies.
Omdat:
- je pas echt helemaal kan connecteren met een nieuw plaatje en kindje, als je eerst het verloren plaatje hebt afgerond en een plek hebt gegeven in je verhaal
- onverwerkt verlies je emotionele veerkracht serieus kan ondermijnen en je die nou net hard nodig hebt in het vervolgverhaal (de voornaamste reden dat wensouders een fertiliteitstraject stoppen is wel degelijk… de emotionele veerkracht die op is)
- je niet wil dat je toekomstige kindje(s) ‘hangend’ verdriet voor jou gaat dragen, uit liefde en loyaliteit (ja, dat is wat kinderen doen, ze zijn intuïtief genoeg om dit op te pikken)
In een coachingtraject rond jouw kinderwensbeslissing kan het enorm helpend zijn om ook naar dit onderliggend verlies te kijken via enkele krachtige tools. Ik gun het je van harte dat dit ook bij jou de weg vrij maakt naar nieuw leven.
Wist je trouwens dat ik gecertificeerd miskraam- en abortuscoach ben? (ik behaalde dit certificaat bij Miriam Van Kreij van Miskraambegeleiding.nl, een absolute topexpert in dit thema)
Triggeren mijn schrijfsels hier telkens hier iets bij jou?
Heb je al vaak de neiging gevoeld om zo’n gratis online matchgesprek aan te vragen, maar heb je het uiteindelijk toch nog nooit gedaan?
Misschien is het dan nu wel het moment om het toch maar eens te doen!
Ik vraag nu dat gratis matchgesprek aan
