Plots zie ik het weer haarscherp voor mij: mijn moeder en ik, toen nog een kind van pakweg 7 jaar, die hand in hand de trappen omhoog gaan naar de grote theaterzaal van de stadschouwburg. Het zijn beelden van meer dan 40 jaar geleden.

Nu lopen mijn kinderen en ik dezelfde trappen op naar dezelfde zaal, waar de prachtige musical “Sjakie en de chololadefabriek” zo meteen gaat beginnen. De herinneringen overvallen me en raken instant een uiterst gevoelig snaar (mijn lieve moeder is vorig jaar gestorven)…

Ik keek als kind altijd reikhalzend uit naar die woensdagnamiddagen waarop we naar het “jeugdtheater” gingen. Mijn moeder nam dan een halve dag vrij- dat alleen vond ik geweldig- we trokken onze chiqueste kleren aan en gingen op pad.

Ik vond het dé maxxxxx. Die imposante zaal (die in mijn kindertijd nog veel groter leek dan nu). Het spannende wachten in onze zachte zeteltjes. Het chaotische geroezemoes van de mensen in de zaal dat samen met mijn enthousiasme crescendo ging. Die eerste doffe voetstappen op de planken, voorlopig nog onzichtbaar. Het doek dat treiterachtig langzaam opzij schoof en… de eerste blik op het decor! Wouw.

Ik vond het decor één van de meest prachtige dingen in het theater. Prachtig in de zin van mooi, maar ook hoe doordacht het ineen stak. Decorstukken die van plaats veranderden doorheen het stuk of exemplaren die men er bij schoof. Meestal gebeurde het heel subtiel, bijna ongemerkt, snel. En toch maakte elke verandering een wezenlijk verschil. Ik lette er nauwlettend op en voelde fascinatie.

Ik gebruik een theaterstuk nu soms als metafoor in mijn coachingsessies met klanten.Bijvoorbeeld als het gaat over de rol die de donorkwestie zal  spelen in hun toekomstige leven.

Zullen we daar dagdagelijks aan denken en mee geconfronteerd worden?, hoor ik vaak als angst. Ik merk dat die onzekerheid vooral groot is in het geval van een anonieme of pas op latere leeftijd van het kind identificeerbare donor, waarvan de plek des te onduidelijker is.

Denk aan jullie kinderwensverhaal als een theaterstuk, zeg ik dan.

Op het moment dat je voor de keuze voor donorconceptie staat, is de donorkwestie heel dominant aanwezig. Je worstelt immers keihard met een complexe levensvraag. Ook tijdens de zwangerschap en rond de geboorte blijft dit vaak zo voelen.

De donorkwestie is op dat moment als een robuust decorstuk dat helemaal vooraan en centraal op de scène staat. Je kan niet naar het theaterstuk kijken, zonder het te zien.

Je leven kabbelt nadien verder. Je kind is een vertrouwd deel van het gezin. De herinneringen aan de keuzefase, de fertiliteitsbehandelingen, zwangerschap en geboorte komen verder achter je te liggen. Met een kind erbij, is je leven druk druk druk. De donorkwestie krijgt minder aandacht.

Het decorstuk verschuift naarmate het theaterstuk vordert meer naar achter op de scène. Je kan perfect een tijd naar het theaterstuk kijken zonder dat het je meteen opvalt. Maar het blijft wel een onlosmakelijk deel van het decor.

Op de achtergrond blijft de donorkwestie altijd aanwezig. Aanwezig in je kind. Aanwezig in het geluk dat het je bracht. Maar ook kwetsbaar aanwezig in angsten die onderhuids blijven leven.

Dan zijn er zo van die momenten. Het zoveelste negatieve donorverhaal verschijnt in de media. Iemand maakt een onschuldige opmerking over de gelijkenis van je kind met X of Y.  Je kind zit in een koppige mama- of papa- fase. Je kind stelt plots een vraag over zijn/ haar ontstaangeschiedenis. Het triggert iets diep in jou.

Het decorstuk wordt plots weer in razende vaart naar voren geschoven op de scène. Het theaterstuk lijkt er plots weer heel anders uit te zien. En zeker op die momenten vraag je je  af hoe het theaterstuk zal aflopen.

 

Neem de pen van jouw theater script krachtig in handen. Zorg ervoor dat jij als ouder stabiel staat in de donorkwestie, zodat je kind voluit op jou kan leunen.

In mijn 1:1 coachingprogramma kijken we samen naar  jouw script! Ik zet hierbij graag al mijn kennis, expertise en inlevingsvermogen rond dit thema in!

Zullen we hierover eens gratis in gesprek gaan, wat denk je?

 

Ik wil graag zo’n gratis gesprek, Viki!