Het drama van de ‘vintage roze’ muren

Het drama van de ‘vintage roze’ muren

De muur van mijn coachingruimte waar ik momenteel op kijk, is geschilderd in de kleur ‘vintage roze’. Zegt het je niks?  Wel, het is geen flashy roze, eerder warm en rustgevend. Vind ik dan.

De verf was een overschotje van een ander schilderproject: de hal van ons appartement. Die is maar liefst veertien meter lang en er komen welgeteld negen witgelakte kamerdeuren op uit. Beeld je even in: zo’n ellelange gang helemaal in steriel wit… het heeft iets weg van een deprimerende ziekenhuisgang. En dus was het mijn lumineuze plan om sommige muurvlakken te schilderen in een ietwat bijzondere kleur… vintage roze dus.

Het moment dat de verf net op de muren stond, staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Juist toen ik tevreden knikkend de opgekalefaterde hal stond te bewonderen, zwaaide de voordeur open.
Mijn partner was net onze zoon Victor van school gaan halen. Die was toen 6 jaar, denk ik.

Zodra Victor binnen beende, viel zijn eeuwige gekwebbel meteen stil. Hij bleef abrupt stokstijf staan. Zijn grote blauwe kijkers én zijn mondje sperde hij wagenwijd open, terwijl zijn boekentasje met een doffe plof uit zijn handje op de marmeren vloer gleed.

Na een- voor zijn doen – lange stilte stamelde hij in shock: “Wat is er met de muren gebeurd?” Nog een paar seconden later barstte tranen uit en tierde compleet verongelijkt:
“De muren zijn ROZE, mama! Nu durf ik nooit nog een vriendje uit te nodigen om te komen spelen! Jongens vinden ROZE helemaal niet cool mama, dat wéét je toch? En, en,… als er geen vriendjes meer kunnen komen spelen, dan, dan,… (dramatisch gesnik) heb ik op de duur misschien geen vriendjes meer.”

Ik stond aan de grond genageld. “Euh… tja… het is nu niet echt fluo roze of zo”, probeerde ik nog, “het is… nu ja… vintage roze.” Toen de woorden uit mijn mond rolden, besefte ik al hoe onbenullig het moest klinken voor een 6-jarig jongetje. Roze is roze, mama, you know. Deuh…

 

Eén van de allergrootste angsten in ons leven is… afwijzing, uitsluiting. We vrezen boven alles om uitgesloten te worden van de groepen van mensen waartoe we behoren (we noemen dat ‘systemen’).

Niet alleen 6-jarige jochies voelen die angst voor uitsluiting bij hun stoere vriendengroep, bijvoorbeeld wanneer hun moeder op het oerbelachelijke idee is gekomen om muren roze te schilderen.

Ook de geweldige 40+- vrouwen die mijn klant zijn, voelen het wanneer ze voor existentiële levenskeuzes staan die niet mainstream zijn, om hun kinderwens toch nog te vervullen. Zoals zwanger worden op een leeftijd die anderen te gek voor woorden vinden,  moeder worden zonder partner, een kind krijgen via niet conventionele manieren zoals donorconceptie of draagmoederschap,…

Hoe je het ook draait of keert: het voelt enorm belangrijk om erbij te horen. Bij je familie van herkomst, je relatie, je eigen gezin, de maatschappij,…Zo ben je als mens gewired.

Daar heb je veel voor over: je gaat je loyaal gedragen! Loyaal aan de ongeschreven regels, gewoonten, visies en onzichtbare patronen die eigen zijn aan jouw  groepen, jouw ‘systemen’. Dat gebeurt vaak op een heel onbewuste laag en hoe meer je je ertegen afzet, hoe meer kracht je het systeem geeft.
Die loyaliteit maakt het je knap lastig bij het maken van keuzes. En vaak besef je niet eens dat het daar blokkeert.

 

Zo was er mijn klant Nicky (fictieve naam om privacy redenen), een 47- jarige topambtenaar die worstelde met de beslissing om al dan niet de stap te zetten naar IVF met eiceldonatie.

Ze blokkeerde onbewust op haar loyaliteit met haar gezin van herkomst, waar als ongeschreven regel gold: ‘gewoon is al gek genoeg’. Nicky was altijd het brave, bijzondere meisje geweest, die haar ouders blij had gemaakt door deze regel te volgen. Zouden haar ouders het ooit aanvaarden dat ze nu deze stap zou nemen?

Dan was er ook nog de loyaliteit binnen haar gezin. De partner van Nicky had al 2 jongvolwassen kinderen uit een vorig huwelijk. Een baby hoefde niet meer echt voor hem. Hij wilde hier vooral in meegaan voor haar. Had ze een kind te willen terwijl niemand binnen haar gezin hier écht zat op te wachten?

 

Raakte dit verhaal bij jou een herkenbare, gevoelige snaar? Dan is mijn 1:1 coachingprogramma misschien de juiste match!

Daarin kijken we onder meer naar hoe die systemische patronen jouw kinderwens en beslissingen beïnvloeden. Om daarna ten volle te connecteren met jouw éigen echte verlangen.

Ik wacht op jou in een gratis online matchgesprek (voor mijn roze muur).

Ja, laten we mekaar spreken!

Deel dit bericht:

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde Berichten

5 worstelingen bij het 40+- moederschap
Hoe zal het zijn om een 40+- mama te zijn? Hoe ga ik mij daar bij voelen? Ga ik even...
Lees meer...
Heb jij ook last van een midlife- identiteitscrisis?
Ze is halverwege de veertig. Een gedreven zakenvrouw. Ze heeft een mooi stuk van de wereld gezien, in binnen- en...
Lees meer...
Wat maakt de kinderwens van een 40+- vrouw zo specifiek?
De kinderwens van een 40+- vrouw, is totaal niet te vergelijken met de kinderwens van een vrouw die pakweg 10...
Lees meer...