Zaterdag verscheen er een VRT-artikel en -reportage in het journaal waarin een kritische blik werd geworpen op coaching en meer bepaald ook fertiliteitscoaching/ kinderwenscoaching: “Ze beloofden dat ik een kind zou kunnen krijgen”: psychologen slaan opnieuw alarm over wildgroei aan coaches
Het artikel raakt een belangrijk thema, maar suggereert eenzijdig het idee dat vrouwen met een onvervulde kinderwens kwetsbaar en manipuleerbaar zijn. Dat is niet alleen onjuist, maar ook schadelijk.
Het debat over kwaliteitsnormen voor coaches is terecht, maar laten we verder de focus houden op wat écht telt: wensouders in hun kracht zetten. Ze verdienen respect, geen slachtofferrol.
Ik deel hier heel graag een aantal cruciale bedenkingen.
1. Zijn wensouders hulpeloos en kwetsbaar? Absoluut niet.
Het artikel suggereert dat mensen met een onvervulde kinderwens psychisch kwetsbaar zijn en daarom beschermd moeten worden tegen ‘misbruik’ door coaches. Begrijp me niet verkeerd: er zijn zeker situaties waarin emotionele kwetsbaarheid speelt, en daar moet je als coach of begeleider mee kunnen omgaan. Bij ernstige psychische klachten hoort een doorverwijzing naar een psycholoog of arts – dat is professioneel en ethisch. Die terreinafbakening leer je dan ook in degelijke coachingopleidingen.
Maar niet iedereen met een onvervulde kinderwens is ‘kwetsbaar’ in de zin van hulpeloos. Ik zie als fertiliteitscoach bewuste, intelligente vrouwen die al lange tijd hun weg zoeken in het medische en emotionele doolhof van vruchtbaarheidsbehandelingen. Ze weten heel goed wat ze nodig hebben en maken een bewuste keuze om coaching in te schakelen als aanvulling op – niet ter vervanging van – medische zorg.
Deze vrouwen worden in deze reportage en artikel geframed als kwetsbaar. Ze worden in een slachtofferrol geduwd. Het lijkt alsof ze moeten ‘gered’ worden (o.m. uit de handen van coaches).
Als je mensen continu doet geloven dat ze kwetsbaar zijn, dan heeft dit een enorme impact op hun identiteit en zelfbeeld. Veel vrouwen met een onvervulde kinderwens voelen zich al machteloos door het (naar hun perceptie) falen van hun lichaam – deze framing maakt het alleen maar erger. En klopt simpelweg niet.
Wat deze vrouwen nodig hebben, is niet nóg meer betutteling, maar vertrouwen en empowerment. Ze moeten kunnen geloven dat ze een actieve rol kunnen spelen in hun proces, ook al is dat proces nooit volledig maakbaar.
2. “Ze beloofden dat ik een kind zou kunnen krijgen”: beloftes en realiteit
Niemand – niet een coach, niet een alternatieve therapeut, zelfs niet een toparts – kan beloven dat je een kind zal krijgen. Zwanger worden is een complex proces waarin medische, mentale en fysieke factoren samenkomen, en garanties bestaan simpelweg niet. Ik ga ervan uit dat de meeste vrouwen met een onvervulde kinderwens dit ook wel begrijpen. Natuurlijk doen ze dat.
Als fertiliteitscoach geloof ik diep in de kracht van je gedachten en mentale training, ook naar zwangerschapskansen toe. Dit is niet zomaar een idee, maar gebaseerd op mijn eigen ervaringen en die van talloze klanten die ik heb begeleid. Wetenschappelijk onderzoek ondersteunt dit ook: je overtuigingen en gedachten kunnen een directe invloed hebben op je lichaam, inclusief je vruchtbaarheid.
Ik realiseer me dat deze visie tegen het dominante medische systeem ingaat, dat alleen kijkt naar de fysieke en technische aspecten van vruchtbaarheid. Het is belangrijk te begrijpen dat het mentale aspect van fertiliteit niet tegen de medische behandeling ingaat, maar juist een aanvulling is die het medische proces kan versterken. In die zin spreek ik altijd over een én- én verhaal: het medische en het mentale, nooit over een vervanging van het medische.
Mijn benadering gaat nooit uit van loze beloftes of garanties over specifieke uitkomsten. Wat ik wel doe, is vrouwen een andere, verruimde kijk op fertiliteit bieden. Mijn kijk op fertiliteit is grondig veranderd door mijn eigen verhaal en dat van honderden klanten en die kijk wil ik delen. Ik wil vrouwen inspireren. Om te geloven in hun vermogen om bij te dragen aan hun eigen proces. De medische wereld biedt cruciale ondersteuning, maar het mentale aspect kan de weg effenen voor de fysieke mogelijkheden die de artsen voorstellen.
Geloof ik in maakbaarheid? Dat is een complexe. Het leven heeft onvoorspelbare kanten, en niet alles is controleerbaar. Maar ik geloof wel dat we meer in handen hebben dan we denken. In de fertiliteitszorg wordt vaak de focus gelegd op beperkingen, op wat er mis is, op tekort, op wat niét mogelijk is. Maar vrouwen met een onvervulde kinderwens hebben vaak meer kracht en invloed op hun proces dan hen wordt verteld. Ze zijn geen slachtoffer, maar krachtige mensen die in staat zijn om hun eigen pad mee te bepalen. Door hen te betuttelen, doe je hen tekort.
3. Commercialisering: een probleem?
In het artikel wordt coaching bekritiseerd vanwege de commerciële aspecten, alsof dat op zich noodzakelijk een probleem is.
Vrouwen met een onvervulde kinderwens leggen ook geld neer voor medische behandelingen. Waarom is het dan plots een probleem als ze ook investeren in het mentale stuk?
De discussie over commercialisering doet mij ook denken aan de kritiek op buitenlandse klinieken in bijvoorbeeld het zuiden van Europa omdat ze ‘commercieel’ zijn. Maar de keuze voor coaching of een buitenlandse behandeling is geen zwaktebod, maar een daad van zelfbeschikking. Deze vrouwen en koppels weten wat ze willen en durven daarin te investeren. Deze investeringen maken ze uit vrije wil, omdat ze het waardevol vinden. Het slachtofferschap dat hen wordt opgelegd – “ocharme, ze moeten betalen” – doet hen tekort.
Persoonlijk heb ik die commerciële buitenlandse klinieken trouwens als een verademing ervaren. Ja, het kost geld, maar je wordt er behandeld als een klant, niet als een patiënt. Ik betaalde daar met liefde voor. En dat doen ook mijn klanten voor fertiliteitscoaching.
4. Screening door fertiliteitspsychologen: een ‘vergeten’ kant
De realiteit is dat er inderdaad wachttijden zijn voor fertiliteitspsychologen in België, zoals het artikel aangeeft. Wat niet vermeld wordt, is dat deze psychologen veelvuldig ingezet worden voor screeningen. In veel- Belgische- klinieken worden wensouders verplicht gescreend voordat ze toegang krijgen tot een behandeling. Dit gaat gepaard met oordelen over hun persoonlijke leven, relatie of toekomst. Ik ken genoeg voorbeelden van vrouwen die afgekeurd werden om moeder te worden. Dit soort ingrijpende procedures komt nauwelijks in de media, want wensouders durven hier zelden openlijk over te klagen.
Diezelfde psychologen, die hun uren besteden aan deze screenings, hebben inderdaad minder tijd voor de ‘gewone’ begeleiding van wensouders tijdens hun fertiliteitsproces. Dat is een objectieve vaststelling.
Het artikel stelt terecht dat de klassieke zorgverleners zoals psychologen overbevraagd zijn. Zou het kunnen dat- professioneel opgeleide- coaches dan een deel van de oplossing zijn en niet het probleem?
5. Iedereen coach? Tijd voor regulering
Het artikel herhaalt de kritiek dat iedereen zich coach kan noemen. Hier zit een kern van waarheid: betere regulering is nodig om coachees te beschermen tegen onprofessionele praktijken.
Maar laten we niet vergeten dat er wél coaches zijn die zichzelf aan hoge kwaliteitsnormen houden. Ikzelf heb wel degelijk coachingcerticifaten van één van de drie coachingscholen in Vlaanderen die het Level 2-label van de International Coaching Federation (ICF) heeft (Yourcoach Gent). Dat is op vandaag de hoogst mogelijke onderscheiding voor een coachopleiding, en de beste kwaliteitsgarantie voor mij als coach. Mijn coachdiploma’s zijn dus internationaal erkend.
Laten we het debat dan ook houden over de essentie: over hoe we de kwaliteit van coaching kunnen waarborgen zonder vrouwen met een onvervulde kinderwens of andere coachees de toegang te ontnemen tot waardevolle ondersteuning.
Interesse in fertiliteitscoaching? Vraag dan een gratis matchgesprek aan, je bent heel welkom.
Ik wil graag dat matchgesprek!
